24.2.12

O infinito nunha botella de Mondariz

"El poema es, sí, una combinación de palabras,
pero su armonía no depende
-sólo-
de la naturaleza del sonido y de los timbres
ni del espacio vacío que desplaza,
depende, también,
de la nostalgia de infinito que despierte
y de la clase de revelación que sugiera"

Cristina Peri Rossi

O martes pasado fun, unha vez máis, ó Picaversos. Gracias á iniciativa de Olalla Cociña e Branca Novoneyra, a poesía enche quincenalmente os arcos desa antiga corte de cabalos que hoxe se deu en chamar Modus Vivendi. E dá gusto ver como resoa. Xa pasaron por alí moitas voces e moitas músicas, congregadas arredor de temas como a loucura, a música, a ferida, Lois Pereiro, os soños, os inocentes, os irredentos... e agora os míticos.

Desta volta foron Estíbaliz Espinosa, Manuel Outeiriño e Manuel Cortés quen pintaron de versos propios e alleos as paredes de pedra. Manuel Cortés falou dos "míticos poemas" e dos poemas míticos, agasallándonos co rap dun poema de Celso Emilio acompañado con base musical de Nintendo DS. Outeiriño, moi mítico coma sempre, abriu as comportas da súa fala de fervenza e filosofou sobre poesía, política e historia. E Estíbaliz Espinosa amosounos a súa maletiña de obxectos míticos e premiou cou filloas ós que acertasen os autores dos versos que ía ceibando. 

Estíbaliz é a medium do extraterrestre, do científico, do biónico. Doutros mundos que ela mesma crea, ou que quizais están ahí, entre nós, agachados na sombra. Entón descóbreos e quítalles o antifaz coa puntiña dos dedos. É o caso do infinito que se esconde nas botellas de Mondariz. Son ben coñecidas as "míticas" metáforas que se usan sempre para nomear o infinito: matrioshkas, espirais, fractais... Porén, para ela a metáfora perfecta non é outra cousa que unha botella de Mondariz. De nena reparou en que a etiqueta ilustra un home collendo unha botella, que ten a etiqueta dun home idéntico collendo unha botella igualmente idéntica, coa conseguinte sucesión de etiquetas. E descubriuse a si mesma intentando enxergar, lupa en man, ata onde chegaría esa cadea de homiños e botellas. 

Gústame esa reflexión, porque amosa que aínda nos queda moito por descubrir, se abrimos os ollos e acendemos a intención de ver. Que deberiamos recuperar a ollada inocente e aberta dos nenos. Que hai recantos onde a realidade se reprega e escorrega en matrioshkas, eclosiona en fractais, e a poesía das cousas emerxe entón dunha sombra en espiral. Os versos son eternos.