Hoxe soñei que volvía a Praga, sete anos despois.
Situábame no centro da praza elíptica de Náměstí Míru, onde orixinalmente hai unha igrexa. E daba voltas coa mirada
sobre o eixo do meu corpo para atopar o lugar onde unha vez vivín. Aquel
edificio de fiestras amplísimas. Intentaba recoñecer as molduras da súa fachada
neoclásica, agora convertida, ou iso parecía, en escaparate de oficinas. A
decepción non chegou a tocarme porque había luz e tranvías e parques e imaxes
do recordo desfilando en derredor.
Xirando no soño, fun feliz.
Esta mañá, prendín o ordenador
coma unha autómata. Despois do tedio da bandexa de correo, algo fixo que
lembrase Náměstí Míru. Un click máis adiante estaba en
google maps buscando unha vista 360°. E velaí. Volvía estar dentro do soño. Por
un momento, volvín ser feliz arrastrando cursor e mirada sobre os edificios,
xogando a forzar a lembranza para afirmar: era este! non, este! a cada paso.
Outra vez en Praga.
E despois, recordei. Alí, con man tremorosa e pulso inexperto,
gravei isto. O meu primeiro videopoema viña contradicirme, non había rastro da igrexa
de Ludmila do outro lado da fiestra.
Xa non lembro cal era o edificio onde vivía, e non consigo atopar
referencia espacial algunha alén das imaxes gravadas nese domingo lagarto. Todo
apunta a que non estaba na praza. Pero volver a Namesti Miru, aínda coa certeza
do soño, foi todo un bálsamo.
P.D. Alí nese lugar que agora non localizo descubrín tamén isto. A indicible calma
do Moldava de Smetana. Acompáñame sonando lonxe dende esta mañá ata o final
deste texto.
