23.9.12

Metro

Quand surts per fer el viatge cap a Itaca
has de pregar que el camí sigui llarg
ple d'aventuras, ple de coneixences...

Praia da Barceloneta, setembro

Sigo navegando cara a Ítaca. Despois de tantas idas e venidas aprendín a ser funambulista sobre as vías do tren, a voar a cabeza por enriba de nubes e cidades. Para Ítaca non valen os mapas. Nin os manuais de instruccións, nin os "en caso de emerxencia chame ó..."

Ultimamente penso que a miña vida se parece moito a un longo corredor do metro. Unha fileira de luz ilumina o traxecto en cenital. Ós lados, muros comestos polo tempo e rabuñados por palabras que aspiran a apreixar algunha forma de permanencia ("Luis estivo aquí"). Entre as paredes, moita xente. Cada un cunha dirección nos pés e moitas veces outra distinta na mirada. De algún recuncho sae música de acordeón, unhas veces melancólica e outras vitalista, e unha voz reverberada besbexa melodías en idiomas incomprensibles. Ó longo do corredor hai moitas saídas, unha a cada lado. Cada dous pasos aparece unha, co seu respectivo corredor, co seu respectivo balbordo de xente, coa súa respectiva melodía.

E nunca sei cal coller... Ás veces asómome ata chegar ás vías, calculo a lonxitude do corredor, entenderei o idioma das cancións e as xentes? haberá saída?... E moitas veces, tamén, retrocedo e volvo ó corredor entral, tanteo uns pasos cara a outras vías, volvo atrás, a luz cégame os ollos...

Abofé que o camiño é longo, cheo de aventuras pero, sobre todo, cheo de coñecemento. Eu sigo navegando. Só espero dar coa miña saída, e chegar a tempo para coller o último tren, que é sempre o que marca o principio da nova viaxe. 

13.9.12

Salsipuedes

Ultimamente as boas novas veñen da man, coma as cereixas. E deixan un sabor igual de doce na lingua (disto ben sabía Kiarostami).

O caso é que este sábado recito en Pamplona. Idoia por un lado e Víctor Zegarra por outro acolléronme cos seus brazos de cereixa e tendéronme a man para que pegara un chouto cara á vella Iruña. E eu, como non son nada difícil de liar, aceptei a aperta. 

Será un recital dos que merecen a pena, ou polo menos o esforzo de facer o camiño ó revés desde Compostela. Nace o colectivo Salsipuedes, cunha aposta pola fusión das artes e a súa difusión fóra dos habituais circuítos pechados. Comezará a tardiña cunha exposición de escultura e pintura na praza de San José, no corazón de Navarrería. Das follas das árbores pendurarán poemas. Despois, Víctor e máis eu uniremos as nosas voces como cereixas. E a música pechará a noite resonando entre pedras e aplausos. 


Se alguén anda por ahí e se anima, benvid@ sexa! 

P.D.: e atentos porque á volta teño moitas novidades gardadas do peto... o apelido empeza por audio-, remata en -poemas e o nome responde ás iniciais CD. Seguiremos informando...

10.9.12

Verso a verso

... verso a verso, me enamoré de ti...



SECUENCIA FINAL- EXT./ DÍA: Praza da Quintana
(Sol de mediodía. Celia senta nas escaleiras da Quintana e pasea a mirada pola praza)

Si, chegou o día. Nalgún momento habería que despedirse da cidade que me namorou durante catro anos. O noso foi amor a primeira vista. Recén chegada, seduciume coas súas eternas mil e unha noites, levoume ós mellores bares e colocou música en cada recuncho para que fose creando a miña propia banda sonora ó camiñar. Logo viñeron os recitais, os filmes, as personiñas que foi poñendo no meu camiño, a chuvia, os apuntes e fotogramas, os amenceres sen peinar. Durante o terceiro ano mantivemos unha relación a distancia. Malia que Praga se convertiu na miña máis intensa amante, Compostela nunca desapareceu do interior do meu peito. Este último ano transcorreu entre a ledicia de volver á casa e a incerteza da que se adiviña próxima a abandonala. E baixo a Berenguela é ben sabido que o tempo flúe de maneira distinta... Estes catro anos esvaéronse no tempo que tarda unha caña en desaparecer do vaso. Pero abofé que bebimos a vida a grolos grandes. Compostela é esa bebida quente que nunca sacia. 

(Aparece un velliño de barba e sombreiro. Trémenlle as mans. Leva un libro. Párase diante de Celia e sorrí.)

- "Le dice la luna al sol, me tienes abandonada, yo que espero tu calor asomada en la ventana..."

(Continúa recitando palabras xa esquecidas)

- Te gusta la poesía?

(Intercambian algunhas palabras. A el trémenlle as mans. A celia a voz. El marcha)


De repente comeza a tocar jazzman, oculto trala súa negra máscara. Sona unha mestura de blues e bossa nova que enche de corcheas a praza. A Berenguela toca as doce. E nese momento sinto como Compostela ergue paseniño os seus brazos e me funde nunha aperta quente de pedra. 

7.9.12

"a Deus Rugando e co mazo dando"

Agosto foi un mes produtivo. En letras e fotogramas. Por iso setembro non coñece de depresión post-vacacional e preséntaseme como unha continuación de xullo. Non sei se é sorte ou enfermidade, o caso é que estiven estes meses cargadiña de proxectos. 

O último deles foi a realización dun booktrailer, xénero que comeza a despuntar por estas terras. Consiste na adaptación dos trailers cinematográficos ó campo da literatura, suxerindo así nun vídeo de curta duración a esencia principal dun libro. Neste caso, "Rugando", de Celia Díaz (celia nai). 

Foi un proxecto moi especial, xa que implicou a participación de toda a familia. Cunhas localizacións tan inmellorables como as da Casa Grande da Ferrería de Rugando, no fondo do Caurel, unha vella casa familiar e a axuda de pai, nai e irmá, rodar este booktrailer foi unha experiencia ben bonita e divertida. Recreamos entre luz de candeas o descubrimento duns antigos documentos sobre a arte da alquimia, emulamos a rodaxe dunha documental sobre as terras de Rugando... E isto, aderezado cunha banda sonora made in feita na casa e unhas cantas (moitas) horas de post-produción converteuse neste manxar audiovisual: 


Déixovos aquí o blog oficial do libro, onde atoparedes reseñas de prensa sobre o seu contido e máis información sobre a autora.