31.8.16

KEPLER 452-B

Hoxe gravitou ata a miña memoria Kepler 452-b, escrito a estas alturas do ano pasado e publicado en Verdescuro (baixo a coordinación de Jesús Castro Yáñez e Sonia Marpez). Nestes días de noticias sobre asteroides e ruído intergaláctico, un anaco do arreguizo que sempre me acompaña.


KEPLER 452-B

24.07
Un rebumbio distorsionado de tambores roza a atmosfera de Kepler 452-b. Na superficie, apenas un tremor. Si o arreguizo. A resonancia metálica das ferreñas percorrendo o espazo ata 1.400 anos luz.

17.03 Flashback
En Cygnus gravitan estrelas que só coñecen o frío. Corpos que unha vez fixeron súa a órbita da couza. Entre elas, un ardorosísimo astro arrastra o seu obstinato 385 días antes de voltar da capo ó sol. A cada volta, afina un punto máis as súas cordas, para cando poida por fin berrar.

25. 07
“Planeta”, alguén cantou dende lonxe. O ansiado nome abrazou a atmosfera. Ese día, en Kepler 452-b os volcáns ferveron con máis forza ca nunca. Lava e rocha nunha aperta das que só a vitoria é quen de prender.

15. 08
Un xémeo no envés do espello. O que unha vez foi cume medra, inverso e centrífugo, en cráter. Cando a disonancia harmoniza, cóncavo e convexo son só adxectivos para a mesma carencia.

10. 09
En Kepler 452-b coñecen ben a orixe dos camiños. Aprenderon a amar o fulgor extinto dun trazo pendurado a 400 anos luz. Fixeron del a súa única deusa. A Vía Láctea, principio, tinta branca.

12.09

Reafirmarse na linguaxe. Poboarse de ecos. Aprender de memoria a curvatura da órbita, os accidentes xeográficos, as estrelas, a historia. Xogar a pensar que pasaría con todo se, por un lixeiro tremor, o epicentro cambiase.