27.9.11

De fotografía e outras artes

A Cris López Astorgano, por ensinarme a mirar polo ollo da réflex


Namorar é como tomar unha fotografía.

O comezo é un cadro desenfocado. Ó lonxe unha figura de bordes esponxosos e tacto difuso, da que apenas coñecemos os seus contornos básicos. E aínda así hai algo (ese algo) que resalta nesa masa informe e nos empurra a esculcar con máis atención. Mais, ai!, desde o momento en que entornamos os ollos para definir a imaxe, entón o proceso xa é imparable. É ter a certeza de que o dedo que descansa fraxilmente sobre o disparador algún día acabará pousándose de todo, estea ou non preparada a composición do cadro.

Coñecer á persoa é ir enfocando as súas liñas, tantear co diafragma ata onde chega a profundidade de campo e mergullarse nela. Ás veces pode pasar que esta opoña resistencia, que se manteña desenfocada. É aquí cando cómpren as mellores habilidades do fotógrafo para lograr compoñer ben a imaxe, mais isto require práctica e tempo... por iso a miúdo se tarda tanto en quitar unha fotografía. Pola contra, tamén pode suceder que o elemento a enfocar teña unha profundidade de campo máis ben pequena. Neste caso convén reaxustar o diafragma e ollar ó fondo do plano, onde seguramente apareza un suxeito máis atractivo e interesante para o obxectivo.

Mais volvamos á profundidade. É curioso como ó mesmo tempo que afondamos dentro do plano o exterior se vai facendo máis definido, nese longo proceso de enfoque que é o coñecemento. E, de repente, chega un día no que a composición da imaxe é perfecta e a persoa resplandece en toda a súa nitidez. E daquela é cando, sen previo aviso e cun sonoro estourido, salta o flash, unha luz que explota desde dentro cara afora e inunda o encadramento. Unha luz que cega e imprime nas meniñas un resplandor branco, que xa non deixa ver, que só deixa ver a luz reflectida nos outros ollos. Entón xa non fai falta entornar as pálpebras, senón abrilas moito, eliminar do encadramento toda porción de mundo que non sexa o obxecto enfocado. O amor é un flash continuo que invita a descansar na profundidade branca do plano. É ese punto de fuga onde todas as liñas converxen e cada segundo é un paso máis de diafragma.

(O problema vén cando se ten a cámara avariada...)





Relato publicado na web do colectivo Letra en Obras

No hay comentarios:

Publicar un comentario