Así o meu corpo sen ti

Erguerse cedo, moi
cedo a mañá dun sábado
o inverno
afía os cantos dos edificios
despoboa de pasos as beirarrúas
          a cidade
atravesa o último limiar do soño.

E neste western metropolitano
non hai rodas de herba seca que rachen a tensión
apenas o eco dun suicidio ó lonxe    borrachos
 baténdose en duelo á porta dos bares
o silencio dunha lei
         que aínda dorme.

É difícil facerse paso entre o aire
aínda non viñeron os coches reactivar o sangue
hai semáforos que palpitan
por non se sabe quen
                             coma autómatas
como un xeito estraño de resistencia.

Así abrasa a ausencia na cidade.

              Así o meu corpo sen ti.