31.7.13

Vaga de calor

“Unha vaga de calor asolaga o noso país. O risco de incendios dispárase e xa foron postos en marcha os dispositivos de emerxencia...”






Unha vaga de calor.
Alerta vermella.
Helicópteros.

Cen hectáreas calcinadas e nós
avivando o lume

que devora o cuarto

14.7.13

Se Magritte fose poeta

Ceci n’est pas une pipe
Isto non é un poema

Ceci n’est pas une pipe
Isto non son eu

C’est la vie
Isto  es ti
que les

agora


7.7.13

A viva voz

Retomo a palabra que enmudeceu aquí dende hai ben tempo: a escrita. Ultimamente estiven máis audiovisual que literaria, e foi esmorecendo o manancial de tinta. Mais non é de escrita do que viña a falar, senón de voz. De palabra falada. 

Hai dous días tiven a oportunidade de publicar unha columna na versión impresa do diario Sermos Galiza, grazas a unha colaboración que mantén coa Asociación de Escritores en Lingua Galega. Trátase dun pequeno artigo de opinión arredor da calidez (e calidade) da voz. E di así:


A VIVA VOZ
Celia Parra Díaz


Somos contadores de historias. Levámolo no sangue. Desde as ateigadas ágoras ata as íntimas lareiras. A voz ten un aquel de proximidade e emoción que dificilmente o papel pode emular, que prende no recordo e deixa raíces. E nós sabémolo ben. Grazas a ese aquel, a oralidade foi durante moito tempo o método de transmisión de gran parte da nosa literatura: cantigas de amor, de escarnio e maldizer, alboradas, romances... Mais non só da lírica. Hai contos e lendas que foron pasando de xeración en xeración ó acubillo das noites de aldea. Porque non hai mellor papel que as orellas e os ollos ben abertos dos que escoitan falar ós avós.

É curioso que neste tempo dixital, no que as novas xiran arredor da morte do papel e a prensa escrita, no que se recibe con entusiasmo e recelo a aparición de novos soportes coma o e-book ou o iPad, esteamos en realidade volvendo ás orixes. Ultimamente estase producindo unha recuperación notable da voz falada. Abondan as sesións de conta contos ou os slams poéticos. Estes últimos, combates próximos á regueifa nos que varios poetas berran versos a viva voz. Sen imaxes, sen música, sen artificios. Tan só a tarima dun bar ou dun escenario e maila súa voz. Alén de achegar a poesía ó público e mesmo aumentar a súa aceptación, os slams lémbrannos que, neste tempo dixital, a gorxa é o aparello “analóxico” máis barato, efectivo e poderoso para espertar emocións. Tan só hai que limpar os oídos de ruído e, como fixo Ulises coas sereas, deixarse engaiolar.

30.4.13

Cuspe


Hei levantar a praia para enterrar o que queda de ti
Coma quen oculta
baixo os 2.000 euros de alfombra pakistaní mercada nos chinos
a suciedade da casa.
Así a aparencia triunfa de novo
sobre a dor.

E non é entroido mais gardo anacos de plástico
incrustados na pel,
cicatrices do que quixen ser
e doe
doe
doe pero esforceime e construín
un crebacabezas de ilusións e cemento
para facerme máis forte.
Levantei a pel e varrín
o que non
o que bágoas
o que negro.

Por iso agora
teño este sorriso tatuado e sangro
polas comisuras
estou feliz
estou fodidamente feliz
e ninguén poderá dicir
que  me afecta o tempo ou as lúas
os fracasos, que estés lonxe,
as facturas, a merda
baixo a alfombra,
porque teño un sorriso tatuado e formigón no peito.

Por iso mentres levanto a praia
e vai un sol radiante
un ceo lento e líquido
chanto a pala na túa gorxa e digo
SORRÍ

23.4.13

Se sienta a la mesa y escribe


Os libros existen porque alguén, malia todo, senta á mesa e escribe


Confianzas, Juan Gelman

“con este poema no tomarás el poder” dice
“con estos versos no harás la Revolución” dice
“ni con miles de versos harás la Revolución” dice

y más: esos versos no han de servirle para
que peones maestros hacheros vivan mejor
coman mejor o él mismo coma viva mejor
ni para enamorar a una le servirán

no ganará plata con ellos
no entrará al cine gratis con ellos
no le darán ropa por ellos
no conseguirá tabaco o vino por ellos

ni papagayos ni bufandas ni barcos
ni toros ni paraguas conseguirá por ellos
si por ellos fuera la lluvia lo mojará
no alcanzará perdón o gracia por ellos

“con este poema no tomarás el poder” dice
“con estos versos no harás la Revolución” dice
“ni con miles de versos harás la Revolución” dice
se sienta a la mesa y escribe


9.4.13

Creatividade e autoría na cultura do remix

Volvo ás andadas. Hai pouco re-abrín anaco de pantalla propio na web de Letra en Obras. Sempre é un impulso xenial para "obligarse" a escribir... e pensar. Facelo de forma consciente, constante, contundente. Como a arma de futuro que a literatura debe ser. 

Desde que naceu aló polo 2011, Letra en Obras mantense como fervedoiro de opinións, novas letras e información sobre literatura (e arredores) do que non deixan de xurdir cousas interesantes. Mergullarse na páxina é atopar entrevistas, reseñas, opinións, certames, reportaxes, relatos... e, sobre todo, voces que teñen moito que dicir. 

No caixón nada desastre de Opinións arremuíñanse desde Samuel L. Paris a Vidal (dos meus favoritos, hei recoñecer), pasando por Andrés Carrasco, Carla Capeáns, Albert Tortajada, Samuel Solleiro... e eu, incluso. 

Noutros artigos teño falado de Ítaca, do polbo á feira, de árbores ou da insoportable levidade do ser. Neste falo de Pitbull, da orixinalidade e do remix. O resultado de tal caótica mestura... aquí

Esperemos que a primavera me axude a florecer ideas... co que está chovendo, malo será. Seguiremos informando. 

1.4.13

SLAM AROUSA

"Algún día os iPhones iranse ao carallo. A poesía NON"

Así arrincaba Sther F. Carrodeguas a final do Slam Arousa, que levou a poesía de bar en bar pola ría. E o sábado a Illa de Arousa foi por unhas horas o...

Alí xuntámonos todos para compartir música e voz. Foi un paraíso moi familiar, porque reuníu a todas  as persoas que fun coñecendo polo camiño, as "eslamistas" incondicionais. E tamén familiar porque "amiguei" con xente nova da que xa son totalmente fan. 

Houbo música con sabor contemporáneo (as improvisacións con efectos de Pablo Sax), con sabor  tradicional (o acordeón de Sabela) e con sabor a poema (o trío Pedro Campos-Sther-Sabela). E si, moitos versos dos que fan escachar de risa ou quedar coa boca aberta.

Aquí podedes ler unha crónica sobre como foi o recital. En breves, os rapaces da editorial Axóuxere subirán o vídeo que andiveron grabando durante a noite. E entrementres, un par de fotiños: 






27.3.13

Novoneyra en Nova York



Que sería de nós sen Ronseltz!!

Só direi que hoxe topei cunha escolma de Unicornio de cenorias que cabalgas os sábados e... alegroume o café. Pero moito. Retranca, surrealismo e risas a esgalla!

Deixo aquí un xenial remix do poeta do Caurel:

NOVONEYRA EN NOVA YORK


                    I
                   O poeta paga dez dólares nunha
                   gasolineira de Harlem por un
                   Cacaolat

Harlem dos negros fumes que ollan de Lonxe!
Eiquí síntese ben o pouco que vale un peso.

                    II
                    B.B. King ofrece un recital
                   desde o piso 122 do Empire
                   State Building

No bicarelo do bico do brelo
canta un home negro
no mesmiño
bicarelo do bico do brelo.

                  III
                  Novoneyra, reflexionando,
                  perde o taxi por non estar
                  atento.

Este taxi que pasa
¿é meu ou colleumo ela?