20.1.13

Poetry Slam Vigo

O sábado pasado emprendín a miña particular road-movie poética cara a Vigo, onde atracou unha nova edición do Slam. Eu son afiliada e fan incondicional do Slam Arousa, pero estes de Vigho, non o negho, tamén saben o que fan. Sábeno (e fano) moi ben! 


A Cova dos Ratos era un festival de cor. Libros, estanterías enteiras de libros, globos, cadros, nenos choutando entre os coxíns a pé do escenario... Miguel Ángel Alonso Diz (poeta e amigo que coñecín ó atravesar A porta verde do sétimo andar) deu o pistoletazo de saída ó Slam acompañado dun grupiño de rapaces moi feitos. Comezou cunha proxección de videopoemas: o After dark de DandyLady, o En galego de Miguel, e o meu Espéciame


E eu, que ía tan só a ver, acabei recitando! E acompañada dun pedazo músico, Isaac Garabatos, ó que admiro dende hai tempo,  que "garabateou" unhas corcheas á guitarra pra encher os ocos do poema. Ou máis ben recitei eu como complemento á súa música... O resultado, unha marabilla.

@s poetas que participaron na competición, do mellorciño, algúns foron un gran descubrimento. Houbo tons distintos e distintas sensibilidades, pero todas cunha voz firme e coa convicción de que, na poesía, inda queda moito por berrar.  Entre o público vibraron os aplausos e as gargalladas, así que o ambiente tamén foi moi especial. A gañadora desta ronda foi Sther F. Carrodeguas, organizadora do Slam Arousa, que por unha vez puido poñerse diante do micro pra recitar e desbordou forza e enerxía a mares. Sther recitará comigo este sábado 26 na presentación de RE(C)VERSO en Rianxo, á que estades tod@s convidad@s por certo!


Para pechar o recital, Isaac Garabatos e Santiago Ferragud, de Xardín Desordenado, tocaron un par de pezas incriblemente xeniais. 

Así que non podo dicir máis que GRAZAS a Miguel por me convidar a recitar, a Isaac pola súa amabilidade, ós poetas por compartir o seu brillo, e a todo o mundo que estaba alí, porque a verdade é que foi unha noite ben ben bonita!

10.1.13

Nate Slawson

Hoxe déixovos aquí a tradución dun poema que atopei por casualidade na rede e que me atropelou desde a primeira liña. Un  "poema road-movie", cun discurso hipnótico de pensamentos que flúen e se encabalgan, soños e imaxes que corren xuntas, frases sen pausa pra ler e quedar sen aire. 

Este é o poema orixinal en inglés, esta é a web onde o atopei (Slope 47, xenial para ir descubrindo ós poucos) e esta é a tradución que dei argallado:


Ensaio sobre poesía

Odio sonar tan con-
fesional pero non me
gusta nada o día despois da última noite
ti vestías azul eu vestía
azul había chuvia moita
chuvia eu quería algo
inesperado dous cabalos
facendo o amor nun campo
perdido na I-94 a súa respiración
mecéndose convertíndose en branco
e mira é tan simple
sempre o foi a maneira
de foder é evaporarse
así que por que non quedamos mañá
serei menos terrible
un vídeo de Catherine Wheel
na túa cama tamaño grande
fálolle á Sony Handycam
das miñas unllas e da túa
roupa interior negra se iso é
o que tes por encabalgamento
e por que non o farías ti ti
corda trémulo ti
gústanme as túas vibracións eres
o que se chama unha sinfonía
adolescente do Oriente Medio
os teus atallos son preciosos
déixame conducirche un Mustang
nunha tormenta de xeo a través
de tres condados repintemos
as sinais da autoestrada para que
haxa máis cruces de camiños
se o facemos podes conectar o teu
proxector de películas no
enchufe debuxado
no meu peito non te rías
hai un documental
proxectándose no interior
do meu corazón penso que
che gustaría é rollo sueco
ten moitísimos primeiros planos e
farate chorar un pouco
porque es unha leoa
e as miñas entrañas violetas son o
zoo más triste de Michigan. 

8.1.13

O libro dos reis




A min este ano os reis viñéronme por adiantado. O 2 de xaneiro presentouse "O libro dos Reis Magos",  libriño editado por Galaxia segundo unha iniciativa da Secretaría Xeral de Política Lingüística, que pretendía dar voz ás súas maxestades, en galego, para transmitirlles ós cativos a importancia de falar na nosa lingua. Vinteséis autoras escribimos discursos que os reis lerían nas cabalgatas, nos concellos e nos colexios. E a ilustradora Marina Seoane deulle cor ás letras cuns debuxos marabillosos.

Ata ahí o menos importante, o institucional. Obxectivos que moitas veces quedan en papel acartonado e acumulando pó nalgún almacén. Mais aló da tendencia política do actual goberno, e das súas (desgraciadamente) coñecidas políticas "a favor" da lingua, houbo moitas cousas que me levaron a aceptar o proxecto e escribir con ilusión. O libro dos Magos deume moito. 

En primeiro lugar, compartir páxinas con escritoras ás que admiro desde hai tempo: Lupe Gómez, Antía Otero, Rosa Aneiros,Yolanda Castaño, Dores Tembrás, Fina Casalderrey, Andrea Porto... e descubrir outras voces que me fixeron sorrir. 

En segundo lugar, escribir para que os nenos escriban, falen e vivan en galego. Ben sei que é o discurso de sempre, pero non por iso deixa de ser cada vez máis necesario. Os nenos son sementes. E hai que regalas ben para que a lingua floreza e siga dando sombra por moito tempo. Aínda non demos arrincado as malas herbas dos prexuízos, aínda seguimos cultivando a diglosia, así que cómpre fertilizar con forza e cavar todos xuntos para mellorar a terra. É unha mágoa que tendo unha lingua tan agarimosa haxa xente reacia a empregala porque, din, non serve para nada, é coñecemento inútil, non vai abrir ningunha porta. Podería estar falando disto durante horas, pero direi namais que as linguas non ocupan lugar, que son riqueza acumulada, que non son incompatibles (si, tranquilos que inda nos ha quedar espazo no cerebro pra aprender inglés) e que son motivo de orgullo. Para min é máis interesante unha persoa que domina varios idiomas que unha outra que se pecha nun só. Porque, se todos nos entenderamos nunha soa lingua (e se iso nos bastase) agora mesmo estariamos falando esperanto. Pero non. Será que as palabras propias nos definen, e será que todos no fondo buscamos iso, definirnos. 

E en terceiro lugar, poder escoitar a Víctor Freixanes foi todo un agasallo. O director xeral de Galaxia fíxolle a súa particular "carta ós reis" ás "maxestades" alí presentes. Manifestou que o galego debe deixar de ser motivo de discusión política, que xa abonda de espectáculo. De nada vale chapurrear galego no Parlamento se despois vas comprar o pan en castelán. Non se pode "pechar a lingua no gueto" nin educativo nin administrativo nin político. Tampouco permitir que estea "exposta ós prexuízos de dous ou tres señores: hai que devolverlla á xente, xa que a lingua deste país é dos que a falan (e dos que non, tamén)". Freixanes pediulle ós políticos que deixaran de colgarse medallas e fixeran "máis traballo de despacho" para arranxar as cousas, moitas veces unha chamada de teléfono e un pouco de humildade fan moito máis que un proxecto de lei. E por último chamou ó sentido común, confiando en que somos "totalmente capaces de poñernos dacordo" sobre unha controversia que antes non existía, cuxa problemática magnificamos nós (ou eles, máis ben). 

"Se somos galegos é por obra e gracia do idioma", dicía Castelao. Onte foi o 63 aniversario do seu pasamento. Xa que é difícil pedir que Castelao volva á vida, o que eu lle pido ós reis é que o galego non morra.