22.10.11

Domingo lagarto


Domingo lagarto
ou de como atrapar coas xemas un bico de luz.

Sentirse serpe
mudar de pel             e de soño
                con preguiza felina.

O radiador baila volutas de fume sobre a parede vermella-sol
crótalos
beliscan as horas de veludo.

Todos os animais que fun
xogan a perseguirse polos meus lunares.

E sei que é posible ver as estrelas da tarde
brillando
debaixo das pálpebras.

12.10.11

os violíns do Moldava

Os violíns de O Moldava, de Smetana, xa me estremeceron desde que escoitei por primeira vez a peza, hai agora un ano, en Praga. Esa maneira de facer gurgullar as cordas,  de agrandar o caudal in crescendo, de saír o sol entre platillos e timbais. Sensacións ben seguro acrecentadas por estalasescoitando in situ, no escenario natural que seica fixo agromar a inspiración ó mestre checo. 

 Por iso cando descubrín o tema por sorpresa entre os fotogramas de A árbore da vida (a última de Terrence Malick), a secuencia foi un arreguizo continuo. E que ben lle acaía, como realzaba os planos e o seu significado. De feito, o que máis me chegou da película foi precisamente a beleza das imaxes e a da banda sonora. Quedei abraiada con longos minutos de nebulosas e galaxias, soles ardendo, estrelas esparexidas no baleiro... Lembroume a unha constelación de poemas que coñecín tamén na capital da antiga Bohemia, Vniverse: un mapa astronómico onde navegar libremente, a cada constelación un poema, sen orde liñal ningunha mais cun engranaxe e sentido global ben logrado.

O certo é que estes días ando a lembrarme moito do ano que vivín á beira do Moldava, xa sexa por Malick, polo partido República Checa-España, por amigas que tamén namoraron de Kundera ou por Sabina e o seu canto ós acordeóns da Ponte de Carlos. Así que me deu por rescatar do “disco duro” dos recordos unha pincelada que lle escribira hai tempo a esta cidade que me namorou e á que oxalá poida volver, en Primavera, que é cando ela se ve máis guapa.

Alá arriba
na cima do Letnà,
                o péndulo.
O metrónomo de Praga
que mide o pulso da cidade
co seu renxer de mestre canso.

Alá arriba,
marca o tempo de veludo
que agromou naquela primavera sen flores.

E dende aquela Praga ten a súa propia cadencia,
é Cronos que respira
co peso dos anos enferruxando as engranaxes
É o Moldava que varre lentamente as horas
e erosiona a carraxe
É o pasado que nunca esmorece
                               cicatriz que proe aló arriba
                                                                                              testemuña
daquela Primavera esmagada        polos tanques do inverno.