31.12.16

No seu despregar

Decembro comezou cun Nadal anticipado, vestido dun rosa neón que deslumbra. Así, o primeiro contacto con "No seu despregar". 

Editada por Apiario, "No seu despregar" é unha antoloxía que reúne "os temperos nerviosos" que percorren a poesía actual. Eses temperos somos 18 poetas nacidos entre 1985 e 1997: Afonso Traficante, Afra Torrado, Alba Cid, Alicia Fernández, Antón Blanco, Celia Parra, Francisco Cortegoso, Gonzalo Hermo, Helena Salgueiro, Ismael Ramos, Jesús Castro, Lara Dopazo, María Vilas, Noelia Gómez, Olalla Tuñas, Paula Antía Rey Baliña, Rosalía Fernández Rial e Tamara Andrés.

As editoras, Antía Otero e Dores Tembrás, salientan que a selección non busca crear etiquetas, senón reunir distintas poéticas "que por diferentes motivos dialogan entre si, comparten referentes, lecturas, intereses e contexto". "Así nace esta obra, como un lugar de acceso a un pulso desaforado, a ese músculo vivísimo que bombea frescura, como un espazo no que coñecer poetas no seu despregar".




Ter o libro entre as mans é unha delicia. Todas as publicacións de Apiario amosan, só a simple vista, o coidado proceso de edición que levan detrás. Prestando maior atención apréciase o mimo, a consciencia, os ollos ben abertos, o tempo adicado a cada escolla, o desexo de agasallar cun produto valioso e prezado. Quen coñece ás editoras ben comprende e celebra os seus modos de traballo.

Formar parte da selección de poetas é para min un agasallo. Non só por ser acollida por un selo cuxa liña editorial me encanta, senón tamén por estar acompañada de poetas que admiro. Poetas que leo frecuentemente, que sigo nas redes e encontro en recitais, mesmo poetas que descubro despregando entre as páxinas da antoloxía. 

Oxalá estas páxinas despreguen as ás longo e lonxe. 

25.12.16

Lapis, cámaras... acción!


O pasado mes de novembro, gracias ó convite da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega, e coa colaboración do Concello da Coruña, impartín un obradoiro de iniciación á videopoesía no Centro Ágora

Fotografía: Mercedes Queixas Zas

Baixo o lema "Lapis, cámaras... acción!", puxémonos mans á obra para descubrir, facer e compartir videopoesía. O obxectivo do obradoiro foi proporcionar ferramentas e técnicas para fomentar a creación de videopoemas. Tentamos que cada asistente, logo de aprender sobre o xénero e os seus procesos creativos, crease o seu propio videopoema como produto final do obradoiro.

Lonxe de aspirar á perfección técnica, animouse a empregar as ferramentas ao dispor de cadaquén (teléfono móbil, programas de edición gratuítos, mesmo fotografías libres de dereitos) e a concentrar o aprendido nun exercicio sinxelo e acotado. O importante era ter unha primeira toma de contacto coa videopoesía e os seus procesos, que valese para practicar ou trasladar o aprendido con maior profundidade posteriormente.


Non podo estar máis contenta coa acollida, a curiosidade, os debates, o traballo e os resultados. Saíron do forno videopoemas fantásticos que superaron toda expectativa. E para mostra, un botón. Ou dous: O verbo, de Clara Vidal, e Pegada, de Paulo Fernández. 

Graciñas a todas e todos! 

31.8.16

KEPLER 452-B

Hoxe gravitou ata a miña memoria Kepler 452-b, escrito a estas alturas do ano pasado e publicado en Verdescuro (baixo a coordinación de Jesús Castro Yáñez e Sonia Marpez). Nestes días de noticias sobre asteroides e ruído intergaláctico, un anaco do arreguizo que sempre me acompaña.


KEPLER 452-B

24.07
Un rebumbio distorsionado de tambores roza a atmosfera de Kepler 452-b. Na superficie, apenas un tremor. Si o arreguizo. A resonancia metálica das ferreñas percorrendo o espazo ata 1.400 anos luz.

17.03 Flashback
En Cygnus gravitan estrelas que só coñecen o frío. Corpos que unha vez fixeron súa a órbita da couza. Entre elas, un ardorosísimo astro arrastra o seu obstinato 385 días antes de voltar da capo ó sol. A cada volta, afina un punto máis as súas cordas, para cando poida por fin berrar.

25. 07
“Planeta”, alguén cantou dende lonxe. O ansiado nome abrazou a atmosfera. Ese día, en Kepler 452-b os volcáns ferveron con máis forza ca nunca. Lava e rocha nunha aperta das que só a vitoria é quen de prender.

15. 08
Un xémeo no envés do espello. O que unha vez foi cume medra, inverso e centrífugo, en cráter. Cando a disonancia harmoniza, cóncavo e convexo son só adxectivos para a mesma carencia.

10. 09
En Kepler 452-b coñecen ben a orixe dos camiños. Aprenderon a amar o fulgor extinto dun trazo pendurado a 400 anos luz. Fixeron del a súa única deusa. A Vía Láctea, principio, tinta branca.

12.09

Reafirmarse na linguaxe. Poboarse de ecos. Aprender de memoria a curvatura da órbita, os accidentes xeográficos, as estrelas, a historia. Xogar a pensar que pasaría con todo se, por un lixeiro tremor, o epicentro cambiase. 

23.2.16

Cocíñame

A semana pasada o Cocíñame. Poemario Culinario volveu ferver en público.

Foi na Biblioteca Fórum Metropolitano de A Coruña. Alí, entre libros e pantallas, despreguei especias, espumadeira, pota e flaneira para recitar un par de receitas. Un menú ben completo para saborearmos a sensualidade en todas as súas manifestacións. Tamén proxectamos Espéciame, un videopoema que fixen hai varios anos sobre un dos primeiros poemas do proxecto.

Foto: Antonio Picallo

O momento máis delicioso foi a preparación do poema colectivo, previo remix na minipimer. Graciñas a todxs pola vosa calor, por desafiardes o temporal para vir escoitar poesía, e sobre todo por escoitala con esa luz nos ollos!





17.1.16

Profundidade de tacto

Comparto hoxe "Profundidade de tacto", un dos últimos textos que escribín. Este conxunto de poemas foi premiado no certame Xuventude Crea 2016 e publicado no nº38 da Revista Dorna.

Ilustracións de Sole Rei


PROFUNDIDADE DE TACTO
Entre ti e a ferida, nove pasos de diafragma.

F22
Recréaste na precisión do trazo
a aspereza coa que a dor
foi cristalizando calquer pulsión de fuxida.

A cartografía dos teus erros
desprégase
con punzante nitidez.


F16
Descobres as túas propias derrotas
bailando entre xelatina e bromuro de plata.
O revelado é a mellor autopsia,       e a culpa
un latexar arrítmico na caluga
que o tingue todo
de vermello. 


F11
O ollo demanda
o que excede á palabra.
Todo o que nos corrompe
sen veladuras.
Pulsión escópica.

É por iso que buscamos
carne e pólvora no envés da imaxe
na imaxe a máis vívida das cores
na cor unha escalada frenética de decibelios.

Que a imaxe se faga corpo
[4K, 48fps, pantalla LCD]
para que o ollo a posúa.


F8
A fronteira
entre a dor e o pracer
radica
no delicioso desgarro 
                 da presión.


F5.6
Hai feridas      impronunciables

O que non se fixo palabra,
non ten corpo nin tacto.

E como salvar
ó descoñecido
da eterna hemorraxia.


F4
Canto máis cerca a ferida
máis difusos os seus lindes
[zoom]
e máis perigosa
a súa escuridade.

Todo baleiro absorbe.


F2.8
Algo escintila entre a negrura. 
No punto de fuga, a única casa coa luz acesa,
a que non ten camiño máis que de ida.

A ese vagalume difuso consagras a peregrinaxe.
Esfolas os cotenos dando tombos polo bosque.


F2
Esperanza
esa nube calcificada nas unllas que evidencia
a fraxilidade que nos consome.
Unha fermosa e dura          ameaza.


F1.4
Todo é ferida
Todo é fartura e carencia
coma as barrigas infladas das letras.

Dende o ventre da balea non se ve o horizonte.
Nin sol, nin compás, nin medición algunha
para salvarte da desmemoria.
Afondas na dor
e esqueces a precisión do trazo
o cincel e a man que esculpiu este
retablo de agonía.

Coas xemas abrasadas,
percorres o teu propio rostro.

Non te recoñeces.

8.1.16

2016 e Versogramas

Comeza un 2016 cargado de retos e proxectos, algúns novos e outros que xa levan tempo ocupando felizmente os meus días. Hoxe quero falar dun destes proxectos de longo percorrido que non deixa de darme alegrías: Versogramas.

A idea de Versogramas agromou no 2013. Durante o Máster en Produción e Xestión Audiovisual (da Fundación Santiago Rey Fernández Latorre e a UDC) comecei a desarrollar o que sería un documental sobre unha das miñas paixóns, a videopoesía. Tutorizada por Fernanda del Nido, cos consellos iniciais de Pepe Coira ou Marcos Nine, o proxecto foi madurando en concreción, obxectivos e orzamento ata ter un esquema de produción coherente. Nese momento, contactei con Juan Lesta e Belén Montero (Esferobite) para propoñerlles seren os directores de tal experimento, e non puiden obter mellor resposta: non só aceptaron, senón que dende o minuto 0 se implicaron con Versogramas ata sentilo tan seu coma meu. E así, ata agora. Non podo estar máis contenta ó pensar que o que foi un proxecto fin de máster non deixa de medrar, e ó reparar no fantástico e enriquecedor que é traballar con Belén e Juan.

Por aquela altura do 2013 elaboramos este teaser


A día de hoxe, Versogramas evolucionou moito. Convertiuse nun proxecto transmedia, que explora o panorama nacional e internacional da videopoesía a través dun documental de creación, un webdoc, unha videocreación experimental e unha exposición museística. O documental, peza central do proxecto, xa foi apoiada pola AGADIC nas súas convocatorias de desenvolvemento e produción, pola Editorial Galaxia e pola Fundación Uxío Novoneyra. Mediante unha Residencia Artística do MAC A Coruña puiden desenvolver o proxecto comisarial da exposición, así como realizar xunto con Juan e Belén o que se convertiu no noso videopoema promocional, "PalabrapelículA". E A Navalla Suíza acordou traballar connosco no webdoc.

O maior desafío, diría, comeza agora. Cun 50% do financiamento para o documental conseguido, quédanos traballar arreo durante todo este 2016 para completar a metade restante e poder comezar a rodaxe. Con sorte, no outono do 2017 Versogramas estará saíndo do forno.

Mentres tanto, podedes seguir a nosa andaina na web Versogramas, descubrir a nova sección "Videopoema da semana", visitarnos en Facebook ou Twitter

P.D. Non me resisto a compartir convosco a felicitación de aninovo de Esferobite, unha particular "esfericitación" para a que prestei voz e texto e que podedes ver AQUÍ.