30.6.17

Soñar en 360°

Hoxe soñei que volvía a Praga, sete anos despois.



Situábame no centro da praza elíptica de Náměstí Míru, onde orixinalmente hai unha igrexa. E daba voltas coa mirada sobre o eixo do meu corpo para atopar o lugar onde unha vez vivín. Aquel edificio de fiestras amplísimas. Intentaba recoñecer as molduras da súa fachada neoclásica, agora convertida, ou iso parecía, en escaparate de oficinas. A decepción non chegou a tocarme porque había luz e tranvías e parques e imaxes do recordo desfilando en derredor.

Xirando no soño, fun feliz.

Esta mañá, prendín o ordenador coma unha autómata. Despois do tedio da bandexa de correo, algo fixo que lembrase Náměstí Míru. Un click máis adiante estaba en google maps buscando unha vista 360°. E velaí. Volvía estar dentro do soño. Por un momento, volvín ser feliz arrastrando cursor e mirada sobre os edificios, xogando a forzar a lembranza para afirmar: era este! non, este! a cada paso. Outra vez en Praga.

E despois, recordei. Alí, con man tremorosa e pulso inexperto, gravei isto. O meu primeiro videopoema viña contradicirme, non había rastro da igrexa de Ludmila do outro lado da fiestra.

Xa non lembro cal era o edificio onde vivía, e non consigo atopar referencia espacial algunha alén das imaxes gravadas nese domingo lagarto. Todo apunta a que non estaba na praza. Pero volver a Namesti Miru, aínda coa certeza do soño, foi todo un bálsamo.



P.D. Alí nese lugar que agora non localizo descubrín tamén isto. A indicible calma do Moldava de Smetana. Acompáñame sonando lonxe dende esta mañá ata o final deste texto.

8.3.17

8 de marzo

Hoxe apetecíame escribir longo. Sobre o Día Internacional da Muller, #8demarzo:

Homes do mundo que vos incomodades ante un "Día da Muller" e reivindicades tamén un "Día do Home". Tranquilos:

Cando deixen de pagarnos menos ca vós no noso traballo, cando poidamos acceder a unha igualdade real de oportunidades e condicións laborais respecto a vós, cando deixemos de ver titulares do tipo "Morre unha muller a mans do seu marido" e os cambien por "Un home asesina á súa muller", cando deixen de matarnos, cando deixen de violarnos, cando deixemos de ter a necesidade de mirar ao noso redor obsesivamente cando imos soas de noite pola rúa, cando poidamos ir soas de noite pola rúa sen medo, cando deixen de menosprezarnos, cando deixen de xulgarnos antes polo noso físico ca polo noso intelecto, cando deixen de lexislar sobre o noso corpo unilateralmente, cando deixen de xulgarnos pola nosa decisión de maternidade ou non maternidade, cando deixen de marcarnos como responsables únicas e últimas dos coidados, das tarefas do fogar...

Cando sucedan estas, e outras moitas cousas, entón si: ese día poderemos todos e todas celebrar un "Día do Home" e "Día da Muller" igualitaria e alegremente. 

Ata entón, por favor, deixádenos que expresemos canto queiramos o desfavorable que é, na maior parte dos casos, a existencia deste noso 50% da humanidade. Moitas de nós fano todos os días do ano, traballando e loitando ás veces inadvertidamente para que a situación cambie. Así que, por un día no que concentremos voces, igual non pasa nada. 

Grazas pola comprensión.

28.1.17

Un videopoema que leveda

O ano pasado, abril trouxo a chuvia e levounos ao avó. Antes de que marchara, conseguín gardar recordo del facendo unha das cousas que mellor sabía facer: pan. 

É unha sorte de tradición que lembro dende pequena, a de amasar, cocer, sacar unha boa fornada de pan e empanada. Os avós sempre reservaban un anaco de masa para facernos unhas boliñas pequenas a miña irmá e mais a min. Eu devecía por tomar a miña nada máis saía do forno, aínda morna. 

Así naceu o videopoema "Adondar a lingua". A idea de gravar a meus avós neste proceso levaba levedando anos na miña cabeza. Entre as letras do poema orixinal xa estaban tamén miña avoa e miña nai. No vídeo final, amasamos toda a familia. 

Un día, decidín romper a barreira do íntimo e compartilo. E aínda non saín do meu abraio e agradecemento polo moito que viaxou. Agora mesmo hai máis de 800 persoas que viron a peza en Vimeo, a canle principal, recibín parabéns de moita xente que aprecio, vin como persoas que eu pensaba alleas á videopoesía se emocionaban co visionado, o vídeo foi reseñado nunha das webs de referencia da videopoesía internacional, MovingPoems, e incluso recibiu un premio Xuventude Crea.


Dende aquí, un inmenso GRACIAS. É emocionante comprobar como un sentimento persoal pode choutar así ata o colectivo. Oxalá siga levedando moito tempo.