Hoxe gravitou ata a miña memoria Kepler 452-b, escrito a estas alturas do ano pasado e publicado en Verdescuro (baixo a coordinación de Jesús Castro Yáñez e Sonia Marpez). Nestes días de noticias sobre asteroides e ruído intergaláctico, un anaco do arreguizo que sempre me acompaña.
KEPLER 452-B
24.07
Un rebumbio distorsionado
de tambores roza a atmosfera de Kepler 452-b. Na superficie, apenas un tremor.
Si o arreguizo. A resonancia metálica das ferreñas percorrendo o espazo ata
1.400 anos luz.
17.03 Flashback
En Cygnus gravitan
estrelas que só coñecen o frío. Corpos que unha vez fixeron súa a órbita da
couza. Entre elas, un ardorosísimo astro arrastra o seu obstinato 385 días antes de voltar da capo ó sol. A cada volta, afina un punto máis as súas cordas, para
cando poida por fin berrar.
25. 07
“Planeta”, alguén cantou
dende lonxe. O ansiado nome abrazou a atmosfera. Ese día, en Kepler 452-b os
volcáns ferveron con máis forza ca nunca. Lava e rocha nunha aperta das que só
a vitoria é quen de prender.
15. 08
Un xémeo no envés do
espello. O que unha vez foi cume medra, inverso e centrífugo, en cráter. Cando
a disonancia harmoniza, cóncavo e convexo son só adxectivos para a mesma
carencia.
10. 09
En Kepler 452-b coñecen
ben a orixe dos camiños. Aprenderon a amar o fulgor extinto dun trazo pendurado
a 400 anos luz. Fixeron del a súa única deusa. A Vía Láctea, principio, tinta
branca.
12.09
Reafirmarse na linguaxe.
Poboarse de ecos. Aprender de memoria a curvatura da órbita, os accidentes
xeográficos, as estrelas, a historia. Xogar a pensar que pasaría con todo se, por
un lixeiro tremor, o epicentro cambiase.