30.12.12

Invítame...


Hai pouco máis dunha semana presentei n'A Coruña o meu fillo audiopoético RE(C)VERSO
Desta volta estiven acompañada pola pintura de Olaya Naveira, que deseñou unha serie de debuxos inspirados nos poemas do disco, e argallou comigo a parte plástica do recital. 

Houbo de todo, desde liñas de poesía telefónica ata pitillos poéticos, pasando incluso por unha tarta de chocolate! pero sen dúbida o que houbo foi un ambiente do mellorciño, así que a todos e a cada un dos que viñestes... GRACIAS! Así dá gusto recitar. 

Un graciñas especial a O fogar do Lecer, por cederme tan agarimosamente o espazo; a Martiño, que tivo a ben coidar do son durante o recital; a Fran, por exercer marabillosamente de "azofaifo"; a Alba, por sacar fotos; a David, por gravar o espectáculo enteiro; a Christian por dedicarme un poema; e a Olaya, por tenderme a man durante o proceso dos debuxos e facer del algo puramente colaborativo cun resultado... impresionante. 

Déixovos cun par de imaxes, que seica valen máis ca mil palabras, mentres os versos nos van levando cara o próximo recital. Apertas sonoras!


13.12.12

Reverberando

Retomo hoxe a palabra, que deixara abandonada aquí durante demasiado tempo, para recoller e compartir os ecos que levan reverberando ó meu redor durante o último mes. 

RE(C)VERSO, ese proxecto que naceu hai xa un ano, non para de arrincarme sorrisos. Chéganme novas de que se está a escoitar nos coches, nos ordenadores, nos reprodutores de música... de que gusta e fai rir! E pra min non hai mellor cousa, gústame que vos guste, e gústame sobre todo pensar que hai alguén que comparte as miñas tolemias. 

O pasado 15 de novembro presentei o CD na Lila de Lilith. Foi un recital-proba-de-lume, e lonxe de queimarme quecín gracias ás mostras de apoio de todos @s que asististes, ristes, falastes, e mercastes o meu audiofillo. Introduciume o xenial Estevo González Azañón. Non o perdades de vista, non só polo seu traballo como actor senón tamén polo proxectiño que andamos argallando. Despois ceibei ó aire uns cantos versos, unhas tantas corcheas... pero o máis interesante foi o debate improvisado que puxo punto (e seguido) á xuntanza. Por todo isto, de novo GRACIAS.

Para @s que queirades saber máis a cerca de RE(C)VERSO, aquí vos deixo un par de ligazóns. Aquí podedes escoitar unha pequena entrevista que me fixeron hai tempo no Diario Cultural da Radio Galega, a partir do minuto 36:52. Hai pouco os compañeiros de O sombreiro de Merlín convidáronme a Radio Obradoiro a falar de RE(C)VERSO, poesía, música e palabra. Foi unha tarde ben divertida na que alternamos ataques de risa con cultura e críticas, e na que os poemas fluíron sen descanso entre as ondas. Neste podcast podedes escoitar o programa enteiro, non ten desperdicio. 

E como o ritmo non para, a vindeira semana estarei presentando de novo os audiopoemas n'A Coruña! Será o mércores 19 ás 20.30, na libraría O Fogar do Lecer. Sobra dicir que estades tod@s convidad@s!!


Apertas sonoras, vémonos nos versos

13.11.12

Espéciame

Unha celebración da sensualidade que agroma entre epiderme e pementa, entre as especias e a pel. 

Porque moitas veces amar e cociñar son sinónimos. 



Acompañamento recomendado: laranxa con canela. E chocolate.


13.10.12

RE(C)verso

Abrochen os cinturóns de seguridade, teñan visualizadas as saídas de emerxencia e preparen os seus oídos porque... RE(C)verso vai reverberar!

Hoxe sae á luz o proxecto de audiopoemas no que levo traballando todo este último ano. Trátase dunha recopilación de poemas con base sonora creada a partir de pequenos loops musicais, mesturados como pezas dun crebacabezas mediante un software de edición de audio. Algúns deles contan con música orixinal que compuxen ó piano, gravei e editei en estudio. O obxectivo foi lograr unha simbiose entre voz e música para que o resultado non fose só un poema musicado, senón unha unidade indisoluble na que ambas partes se complementasen, con entidade propia. Tamén, achegar a poesía a máis momentos da vida diaria, facer posible disfrutar dela ó camiñar pola rúa, polo campo, no coche, no ipod, no mp3... mesmo no Bershka. Foron moitas horas adicadas pero tamén moitas risas e sobre todo moita ilusión, así que podo dicir que o proceso non foi tan duro como divertido.

Desta vez non podo permitir que os agradecementos queden agochados ó final do rolo da película. En primeiro lugar, un gracias enorme a Xaime Fandiño (Fandi) por animarnos desde a materia de Expresión Sonora a experimentar cos podcast e a edición de son, xa que esa foi a isca que fixo prender a bombilla da inspiración que alumearía os primeiros "audiochismes". Graciñas tamén a Alba e Davide,  a primeira por convivir comigo e as miñas sobredoses poéticas, o segundo por facer de "muso" e crítico audio-literario (a ambos, en defintiva, pola amizade). Outro lote de gracias a tod@s @s amig@s (CAVs e demais familia), por rir comigo, apoiarme e apodarme celiaparraescritora (desta vez non enumero por non exceder o límite de caracteres, pero quérovos en cada letra). E gracias finalmente ós que escoitades, ós que sorrides, ós que escribides, ós que difundides... sabede que a cada palabra ou a cada click voso médrame o sorriso e a ilusión de seguir escribindo e inventando.

Un par de novas máis. RE(C)verso está dispoñible para descargar de balde na plataforma bandcamp, protexido por licenza creative commons. O enlace, AQUÍ. Paralelamente, xa teño no peto varias copias en versión tanxible e artesanal, con material adicional (novos audiopoemas e algunha sorpresiña máis) que poderedes comprar por só 5 euros. Estarán á venda nos recitais que vaia facendo, mais se queredes ir reservando algún, contactade comigo vía facebook ou comentando nesta páxina. 

Polo de agora, a presentación "oficial" de RE(C)verso está programada para o día 15 de novembro na librería Lila de Lilith, en Santiago de Compostela. Estades máis que convidad@s a asistir, por suposto, e compartir unha tardiña de versos, música e retranca! Publicarei por aquí, según vaian saíndo, novas datas. 

APERTAS SONORAS!


8.10.12

Slam Poetry e a poesía polbo á feira

Agora que o tempo vai revirado e o frío abofetea outono na cara con forza, ofrézovos un plato quente de sopa de letras, cargado das novidades máis fumegantes. 

O venres participei no Slam Arousa, un torneo poético moi apañadiño que Sther F. Carrodeguas tivo a ben organizar. Trátase dunha xuntanza aberta de recitadores que percorrerá a illa de Arousa, con paradas en Taragoña, Ribeira, Boiro e Vilagarcía. De cada torneo sairá elexido un gañador, que pasará á fase final galega e, se hai sorte, á estatal. 

Desta volta eu tiven sorte e fun nomeada gañadora! Así que mil graciñas ós que estivestes no Curral do Marqués, non por votar, senón por compartir unha noite de versos xenial. Descubrín voces marabillosas, cheas de pementa e azucre, raiba vermella, sexo entre letras, asubíos e gargalladas. Vémonos na próxima! Pola miña banda escoitáronse, malia que sen base sonora, o descapotable e o poema para escoitar en Bershka. É un puntazo notar que a retranca se contaxia e devolve sorrisos. 

E todo isto serviu para alimentar a miña crenza de que a poesía debe servirse como tapa nos bares, acompañando á cervexa e á conversa. Que non só está nos libros e nos auditorios, que presta máis cando a compartimos mirándoa ós ollos, de preto. Só así, lambéndoa, mastigándoa e convidando a todo o mundo á comida, deixará un saborciño gustoso nos oídos... e nos estómagos. Destas cousas, e algunhas máis, falo neste novo artigo para Letra en Obras: "Poesía polbo á feira".

Máis nada, eu sigo cociñando cousas, cando teña listo o próximo plato xa berrarei ben forte...
A COMER!!!


23.9.12

Metro

Quand surts per fer el viatge cap a Itaca
has de pregar que el camí sigui llarg
ple d'aventuras, ple de coneixences...

Praia da Barceloneta, setembro

Sigo navegando cara a Ítaca. Despois de tantas idas e venidas aprendín a ser funambulista sobre as vías do tren, a voar a cabeza por enriba de nubes e cidades. Para Ítaca non valen os mapas. Nin os manuais de instruccións, nin os "en caso de emerxencia chame ó..."

Ultimamente penso que a miña vida se parece moito a un longo corredor do metro. Unha fileira de luz ilumina o traxecto en cenital. Ós lados, muros comestos polo tempo e rabuñados por palabras que aspiran a apreixar algunha forma de permanencia ("Luis estivo aquí"). Entre as paredes, moita xente. Cada un cunha dirección nos pés e moitas veces outra distinta na mirada. De algún recuncho sae música de acordeón, unhas veces melancólica e outras vitalista, e unha voz reverberada besbexa melodías en idiomas incomprensibles. Ó longo do corredor hai moitas saídas, unha a cada lado. Cada dous pasos aparece unha, co seu respectivo corredor, co seu respectivo balbordo de xente, coa súa respectiva melodía.

E nunca sei cal coller... Ás veces asómome ata chegar ás vías, calculo a lonxitude do corredor, entenderei o idioma das cancións e as xentes? haberá saída?... E moitas veces, tamén, retrocedo e volvo ó corredor entral, tanteo uns pasos cara a outras vías, volvo atrás, a luz cégame os ollos...

Abofé que o camiño é longo, cheo de aventuras pero, sobre todo, cheo de coñecemento. Eu sigo navegando. Só espero dar coa miña saída, e chegar a tempo para coller o último tren, que é sempre o que marca o principio da nova viaxe. 

13.9.12

Salsipuedes

Ultimamente as boas novas veñen da man, coma as cereixas. E deixan un sabor igual de doce na lingua (disto ben sabía Kiarostami).

O caso é que este sábado recito en Pamplona. Idoia por un lado e Víctor Zegarra por outro acolléronme cos seus brazos de cereixa e tendéronme a man para que pegara un chouto cara á vella Iruña. E eu, como non son nada difícil de liar, aceptei a aperta. 

Será un recital dos que merecen a pena, ou polo menos o esforzo de facer o camiño ó revés desde Compostela. Nace o colectivo Salsipuedes, cunha aposta pola fusión das artes e a súa difusión fóra dos habituais circuítos pechados. Comezará a tardiña cunha exposición de escultura e pintura na praza de San José, no corazón de Navarrería. Das follas das árbores pendurarán poemas. Despois, Víctor e máis eu uniremos as nosas voces como cereixas. E a música pechará a noite resonando entre pedras e aplausos. 


Se alguén anda por ahí e se anima, benvid@ sexa! 

P.D.: e atentos porque á volta teño moitas novidades gardadas do peto... o apelido empeza por audio-, remata en -poemas e o nome responde ás iniciais CD. Seguiremos informando...

10.9.12

Verso a verso

... verso a verso, me enamoré de ti...



SECUENCIA FINAL- EXT./ DÍA: Praza da Quintana
(Sol de mediodía. Celia senta nas escaleiras da Quintana e pasea a mirada pola praza)

Si, chegou o día. Nalgún momento habería que despedirse da cidade que me namorou durante catro anos. O noso foi amor a primeira vista. Recén chegada, seduciume coas súas eternas mil e unha noites, levoume ós mellores bares e colocou música en cada recuncho para que fose creando a miña propia banda sonora ó camiñar. Logo viñeron os recitais, os filmes, as personiñas que foi poñendo no meu camiño, a chuvia, os apuntes e fotogramas, os amenceres sen peinar. Durante o terceiro ano mantivemos unha relación a distancia. Malia que Praga se convertiu na miña máis intensa amante, Compostela nunca desapareceu do interior do meu peito. Este último ano transcorreu entre a ledicia de volver á casa e a incerteza da que se adiviña próxima a abandonala. E baixo a Berenguela é ben sabido que o tempo flúe de maneira distinta... Estes catro anos esvaéronse no tempo que tarda unha caña en desaparecer do vaso. Pero abofé que bebimos a vida a grolos grandes. Compostela é esa bebida quente que nunca sacia. 

(Aparece un velliño de barba e sombreiro. Trémenlle as mans. Leva un libro. Párase diante de Celia e sorrí.)

- "Le dice la luna al sol, me tienes abandonada, yo que espero tu calor asomada en la ventana..."

(Continúa recitando palabras xa esquecidas)

- Te gusta la poesía?

(Intercambian algunhas palabras. A el trémenlle as mans. A celia a voz. El marcha)


De repente comeza a tocar jazzman, oculto trala súa negra máscara. Sona unha mestura de blues e bossa nova que enche de corcheas a praza. A Berenguela toca as doce. E nese momento sinto como Compostela ergue paseniño os seus brazos e me funde nunha aperta quente de pedra. 

7.9.12

"a Deus Rugando e co mazo dando"

Agosto foi un mes produtivo. En letras e fotogramas. Por iso setembro non coñece de depresión post-vacacional e preséntaseme como unha continuación de xullo. Non sei se é sorte ou enfermidade, o caso é que estiven estes meses cargadiña de proxectos. 

O último deles foi a realización dun booktrailer, xénero que comeza a despuntar por estas terras. Consiste na adaptación dos trailers cinematográficos ó campo da literatura, suxerindo así nun vídeo de curta duración a esencia principal dun libro. Neste caso, "Rugando", de Celia Díaz (celia nai). 

Foi un proxecto moi especial, xa que implicou a participación de toda a familia. Cunhas localizacións tan inmellorables como as da Casa Grande da Ferrería de Rugando, no fondo do Caurel, unha vella casa familiar e a axuda de pai, nai e irmá, rodar este booktrailer foi unha experiencia ben bonita e divertida. Recreamos entre luz de candeas o descubrimento duns antigos documentos sobre a arte da alquimia, emulamos a rodaxe dunha documental sobre as terras de Rugando... E isto, aderezado cunha banda sonora made in feita na casa e unhas cantas (moitas) horas de post-produción converteuse neste manxar audiovisual: 


Déixovos aquí o blog oficial do libro, onde atoparedes reseñas de prensa sobre o seu contido e máis información sobre a autora.

20.7.12

"A insoportable levidade do ser"... licenciado

Hoxe estrénome como "opinadora" no portal literario Letra en Obras

Desde o lanzamento do primeiro volume colectivo, 17 letras sen día, (recopilación de relatos de novas plumas, entre as que me atopo) Letra en Obras foise convertindo pouco a pouco nunha fiestra aberta que enche de aire fresco o panorama cultural galego. Palabras cargadas dese aire necesario para inflar os pulmóns da escrita actual, que xa comeza a despegarse da asfixia dos circuítos pechados. 

Artigos de opinión, novidades, entrevistas, certames, noticias... todo cabe nesta caixiña virtual de letras "en obras". Letras, por certo, ben heteroxéneas e variadas, de todos os tamaños e cores pero sempre cunha forma coidada á perfección. E sobra dicir que todas elas de lectura recomendada. 

O meu artigo deste mes relaciona ó escritor checo Kundera coa "insoportable" situación traumática post-licenciatura. Se che picou a curiosidade (ou o aburrimento) e tes uns minutiños pra ler, pica tamén AQUÍ

Volverei á carga tralas vacacións de agosto!

30.6.12

Tres segundos

Levo unha semana enchufada á mesa de mezclas da facultade, compoñendo arreo para orquestar o meu último proxecto: un CD recopilación de audiopoemas, con algúns que xa fun ceibando polos pentagramas da rede e outras novidades "inéditas". Un remix das notas e disonancias que me resoan pola cabeza, vaia.

"Tres segundos de memoria" é un poema contido no xa velliño No berce das mareas. A música é un tema que compuxen ó momento, no medio do arrebato inspiracional que foi esta semana.

Podedes escoitalo aquí ou aquí.

E proximamente, máis e (esperemos) mellor...

15.6.12

Solsticio

Media xa o mes e conto os días que restan para o solsticio. Aterra pensar que a partir da noite máis curta do ano a luz irá decrecendo, que é falsa a impresión de que no verán os días son todos igual de longos. Falaba onte con Alba do clímax do sol e do final dunha etapa. E é que este ano, cerca da noite de San Xoán pecharase o día máis longo que vivín en Santiago: un día que durou catro anos e mil estacións, con paradas diversas. Nunca fun de facer odas, nin vou empezar agora. A vida é movemento, e pra continuar hai que seguir amencendo e anoitecendo sempre cara adiante.

O conto é que hoxe redescubrín un conto que xa tiña esquecido. E foi gracias a Cris, que sacou á luz de novo un proxecto que comezamos hai uns anos, en principio pra dentro das aulas, no que ó final puxemos moito de nós mesmas. Ten moito de naïf, como se di agora tan posmodernamente, mais no fondo fai sorrir a base de curriñeces. (P.D. por sorte, os anos pasan)

Velaquí a canción perfecta para escoitar co conto das estrelas. Se paseades pola web atoparedes tamén outras combinacións de letras e espazos e demais trazos... 

30.5.12

Pintar as unllas


Temos
os laboratorios cosméticos máis avanzados do mundo
as mellores cremas
exprememos
ata caracois, con tal de expremer
o paso dos anos na cute.

Desenvolvimos 
unha marabillosa capacidade sinestésica 
para asignar unha cor
               a cada tempada
- ha llegado la primavera a El Corte Inglés -

Inventamos os suxeitadores sen costuras
acurtamos as saias
ata o límite da vertixe
modernizamos as faixas
aprendemos funambulismo 
sobre tacóns de 12 centímetros
ata o límite da vertixe.

Todo
para que aínda así sexa delito
para que sexa mesmo resistencia
pintar as unllas
en Arabia Saudí.


28.5.12

A porta verde

Este venres, versos e berros verdes reverberaron no Borrazás. 

Abriuse a Porta Verde do Sétimo Andar e entraron tantas cores como persoas a encher de poesía os espellos e as pedras. Foi un recital vivo e variado, rico en acentos. O tempo converteuse no discorrer de intervalos entre recitador e recitador (o durante non conta, os minutos parecían detidos no aire). E esas dúas horas, mentres a tardiña se vestía de noite, foron todo un regalo.

Coñecín voces que nunca tivera o pracer de escoitar. Sentinme acollida e en familia. Botei a sonar os audiopoemas por vez primeira e chegáronme ecos de gargalladas e brillo nos ollos. Descubrín poetas marabillosos e marabillosas. Así que non podo máis que dar as gracias ós amigos d'A Porta Verde do Sétimo Andar por deixarme compartir con eles unha tarde ben bonita entre voces, birras e versos. 

Velaquí vai un artigo xenial de Paco Gallego e un par de fotiños do encontro.

15.5.12

De espellos e bonecas rusas

Produto da miña "obsesión" coas matrioshkas e os espellos naceu este novo reflexo de luz.

O poema é de Código Morse (2010). A dedicatoria vai, desta vez, para Olaya, unha bonequiña rusa que agora está lonxe pero anda sempre repenicando dentro da miña caixa de madeira. Os agradecementos especiais son ó sol, por darme unha tregua de calor e lembrarme como presta deitarse na herba dos parques. E a Cris, por ser quen de abrir o caixón escuro e enchelo de panorámicas descoñecidas, máis aló de Galeras.



1.5.12

Matrioshkas

A semana pasada compuxen un tema e recuperei unha paixón perdida, a de xuntar corcheas e silencios. Hoxe escoiteino de novo e seméllame un anaco de banda sonora.

Agora só me queda facer a película...

21.4.12

Poema para escoitar no Bershka

Chegou abril e con el o descanso post-rebaixas. Da histeria colectiva só quedan un par de tallas soltas, descatalogadas, engurruñadas nun recuncho calquera á sombra das prendas de tempada. 

Mais no Campus Norte estase a fraguar unha nova revolución. Unha forza subterránea arrastra a estudantes (na súa maioría, mozas) ás tendas de roupa, onde remexen nas estanterías, ispen as perchas, gastan o chan dos probadores, poñen a proba a paciencia de nais e dependentas... Esa forza chámase "Acto de licenciatura".

Si, licenciámonos. E durante este mes de lumes, recortes, dimisións, cacerías e demais cousas que producen especial repugnancia, a maior preocupación de moitas foi conseguir nada máis e nada menos que o vestido perfecto. É moita a presión á que estamos sometidas (e nos deixamos someter). Ademais das esixencias sociais e demais espectativas de obrigado cumprimento, nós tamén nos vemos afectadas polos presupostos xerais dos licenciados (este tipo de trapitos non saben da palabra austeridade), polos recortes (en azucres e graxas, sobre todo) e as medidas de axuste (entrenamentos intensivos de media hora correndo na cinta para superar o campionato mundial de subida de cremalleira). 

Por todo isto e moito máis, propoño unha dose de calma e risas ó final de cada verso. Un antídoto contra a obsesión compartida. Un poema para escoitar no Bershka. 


(Desta volta, con música orixinal composta para a ocasión por celiaparra. Mamá, se non consigo traballo de audiovisual métome a DJ)


12.3.12

Domingo Lagarto

Os domingos no sofá son unha celebración. E máis aínda se o sol entra pola fiestra e viste a pel de calor. 
Froito dun domingo lagarto naceu este anaquiño de luz e son: 

24.2.12

O infinito nunha botella de Mondariz

"El poema es, sí, una combinación de palabras,
pero su armonía no depende
-sólo-
de la naturaleza del sonido y de los timbres
ni del espacio vacío que desplaza,
depende, también,
de la nostalgia de infinito que despierte
y de la clase de revelación que sugiera"

Cristina Peri Rossi

O martes pasado fun, unha vez máis, ó Picaversos. Gracias á iniciativa de Olalla Cociña e Branca Novoneyra, a poesía enche quincenalmente os arcos desa antiga corte de cabalos que hoxe se deu en chamar Modus Vivendi. E dá gusto ver como resoa. Xa pasaron por alí moitas voces e moitas músicas, congregadas arredor de temas como a loucura, a música, a ferida, Lois Pereiro, os soños, os inocentes, os irredentos... e agora os míticos.

Desta volta foron Estíbaliz Espinosa, Manuel Outeiriño e Manuel Cortés quen pintaron de versos propios e alleos as paredes de pedra. Manuel Cortés falou dos "míticos poemas" e dos poemas míticos, agasallándonos co rap dun poema de Celso Emilio acompañado con base musical de Nintendo DS. Outeiriño, moi mítico coma sempre, abriu as comportas da súa fala de fervenza e filosofou sobre poesía, política e historia. E Estíbaliz Espinosa amosounos a súa maletiña de obxectos míticos e premiou cou filloas ós que acertasen os autores dos versos que ía ceibando. 

Estíbaliz é a medium do extraterrestre, do científico, do biónico. Doutros mundos que ela mesma crea, ou que quizais están ahí, entre nós, agachados na sombra. Entón descóbreos e quítalles o antifaz coa puntiña dos dedos. É o caso do infinito que se esconde nas botellas de Mondariz. Son ben coñecidas as "míticas" metáforas que se usan sempre para nomear o infinito: matrioshkas, espirais, fractais... Porén, para ela a metáfora perfecta non é outra cousa que unha botella de Mondariz. De nena reparou en que a etiqueta ilustra un home collendo unha botella, que ten a etiqueta dun home idéntico collendo unha botella igualmente idéntica, coa conseguinte sucesión de etiquetas. E descubriuse a si mesma intentando enxergar, lupa en man, ata onde chegaría esa cadea de homiños e botellas. 

Gústame esa reflexión, porque amosa que aínda nos queda moito por descubrir, se abrimos os ollos e acendemos a intención de ver. Que deberiamos recuperar a ollada inocente e aberta dos nenos. Que hai recantos onde a realidade se reprega e escorrega en matrioshkas, eclosiona en fractais, e a poesía das cousas emerxe entón dunha sombra en espiral. Os versos son eternos.


1.1.12

Pe

A risco de resultar pedante, direi que empezo o ano con bo pe, de poesía. Empezo con forza e cargadiña de proxectos, que son a mellor gasolina pra ir arrincando motores nesta nova autoestrada  (esperemos que non se convirta nunha pista de terra, de tanto recorte e tanta austeridade...)

Se todo vai ben, pra finais de mes sacarei do forno un CD cos audiopoemas que fun cociñando ultimamente. Serán 12 pistas de paranoias auditivas, pra escoitar na casa, na rúa, no Bershka, ou en calquera destes inventos tecnolóxicos que teñen unha i pegada ó principio do nome.

De momento, aquí deixo unha pílula sonora pra aliviar a resaca post-fin de ano.

Saúde, e feliz ano!